14 januari. De vlakte der kruiken

Gisteravond vroeg ik aan een groepje jongelui hoe zij naar de kruikenvelden zouden gaan. Een reismannetje wilde wel een Tour aanbieden voor te veel geld en de jongelui zouden wel andere mogelijkheden weten. Wij huren en scooter zeiden ze. Top dacht ik en zo reed ik vanmorgen op zo'n modern ding met vier versnellingen, in zijn eerste steigerend als een paard. Door de vallei loopt een brede weg met veel zijwegen waaraan de kleine huisjes staan. En aan deze weg waren ook de pottensites te vinden, de verste 20 km hier vandaan. Op goed geluk ging ik op pad hopend op borden langs de weg en dat was het geval. Site 1 diende zich aan, een parkeerplaats en een bezoekerscentrum door het buitenland betaald om daar wat toeristen te krijgen. Een groepje Chinezen met veel herrie liep er rond, slecht moment dus voor een diepzinnige onverdenking. Het terrein lag op een klein heuveltje van zo' n drie hectare, met drie groepen potten. Een fantastisch gezicht, die manshoge potten, uitgehouwen van zandsteen daar op die kale helling, weggezakt, scheefgezakt of beschadigd. Vandaar verderop een tweede veld, zo'n honderd bij elkaar.

De Chinezen waren al weer op de terugweg, te vermoeiend en van iedereen was nu een foto samen met een pot...  Volgens het bezoekerscentrum waren er in de hele vallei wel 60-70 locaties bekend, slechts drie zijn te bezoeken. Vanuit het buitenland heeft men met het MAC deze drie plekken schoongemaakt van oorlogstuig. De anderen zijn te gevaarlijk om zo maar te betreden. Overigens liggen de landerijen er wel in bebouwde staat bij, maar dat is voor ons misschien ook wel moeilijk te zien wat toegankelijk is of niet. Het leven hier ziet er weer vredig uit, de rijstvelden wachten op het ploegen en overal worden de oude houten huizen opgeruimd om plaats te maken voor de rare Aziatische bouwsels met balcons , hekjes en rare kleuren. 

Na dit bezoek vervolgde ik de reis, maar nergens ook maar een bordje of richtingwijzer. Ik had een handige manier bedacht door de mensen een foto te laten zien van de potten en dat werkte. Ze wezen, maar hoever? Dus bij elke kruising waar weer vragen en geheel zonder bordje kwam ik na 20 km aanbij site 3, site  2 heb ik niet kunnen vinden. Nee, het toerisme staat hier nog op een heel laag niveau Het is een beetje zo alsof je toeristen in Borgercompascuum laat overnachten en ze op eigen houtje de hunebedden laat opzoeken.

Bij site 3 stond een juffrouw me op te wachten in een houten keetje, of ik weer 1 euro wilde betalen. Natuurlijk, ik ga er vanuit dat dat ten goede komt van de verdere ontwikkeling. Ik bleek, toen ik mijn naam in het boek schreef, de vierder bezoeker te zijn. Via een rijstveldje waarover deels een bamboebruggetje was gemaakt en via slalomvoetpaadjes bereikte ik een met dunne bebossing begroeide heuvel omgeven met een hek en een toegang over een trapje. Daar tussen de bomen stonden weer een kleine honderd potten, sereen in de wijdse omgeving, de monden open, maar geen geluid. na wat foto's te hebben gemaakt daalde ik af naar het bamboebruggetje en bereikte weer de scooter. Op de terugweg reed ik nog wat laantjes op om wat kinderen op de foto te zetten, Het is opvallend hoe weinig mensen hier Engels kunnen spreken, het is echt handen en voetenwerk. De thuisweg bleek niet zo moeilijk te zijn en voldaan bracht ik de scooter tegen 5 uur weer naar zijn onderkomen. Nog een lange avond in de negorij Phonsavan en morgen, naar Vangvieng.